Wrażenia z przesiadki na nowy telefon z nowszym Androidem

W listopadzie 2020 przeprowadziłem eksperyment – zamieniłem swojego Androida na iPhone’a. Byłem ciekaw, czy w systemie operacyjnym i urządzeniach mobilnych Apple odnajdę cechy, które skłonią mnie do przesiadki. Wytrzymałem dwa tygodnie – znacznie bardziej odpowiada mi Android.

Niniejszy artykuł zawiera opis wrażeń z poznawania nowego telefonu – trzy miesiące temu zastąpiłem OnePlusa 3 (średnia półka, 6/64 GB, Android 9, premiera w czerwcu 2016) Samsungiem S20 FE 5G (wyższa półka, 6/128 GB, Android 11, premiera w październiku 2020). Będzie też ciąg dalszy wątków rozpoczętych we wcześniejszym tekście.

Na początku zastrzeżenie – poprzedni i obecny telefon nie należą do tej samej kategorii cenowej. OnePlus 3 kosztował podczas premiery 1799 zł, wg wartości dzisiejszych złotówek byłoby to ok. 1980 zł. Samsung jest o niemal połowę droższy, w grudniu 2020 kupiłem go za 2759 zł, po trzech miesiącach nadal połowa ofert na Ceneo pokazuje wyższą cenę.

W roku 2016 OnePlus naprawdę zdrowo namieszał na rynku flagowców – wchodzący na rynek kilka miesięcy wcześniej Samsung Galaxy S7 kosztował 700 dolarów, miał baterię 3000 mAh i 32 GB pamięci. OnePlus 3 kosztował 400 dolarów, bateria mieściła 3300 mAh a pamięć – 64 GB danych (porównanie cen z rynku amerykańskiego, w Europie plus VAT). Na pokładach obu telefonów gościł Snapdragon 820, wówczas najszybszy chipset firmy Qualcomm. Żaden z późniejszych modeli OnePlusa nie podciął cen konkurencyjnych urządzeń o tak duży procent.

Dygresja – wartość starego, używanego OnePlusa (łatwiej znaleźć wariant 3T) zdecydowanie przekracza bieżącą cenę na rynku wtórnym, zaczynającą się od trzech stówek; to nadal sprzęt o przyzwoitej wydajności a metalowa obudowa zniesie wiele. Rozważając zakup trzeba tylko pamiętać o tym, że po kilku latach eksploatacji bateria może wymagać wymiany.

Oprogramowanie One UI

Używam teraz Androida o dwa numery nowszego, niż kwartał temu. Różnica? Na dobrą sprawę żadna. Android 10 nie miał żadnej znaczącej nowości – może za wyjątkiem trybu ciemnego, którego nie używam. Wersja ta utrudniła za to pracę z menedżerami plików (funkcja scoped storage – objaśnienie tutaj ale nie polecam lektury, temat jest skomplikowany ponad wszelką miarę). Android 11 też ma tylko jedną ciekawą cechę – możliwość jednokrotnego udzielenia aplikacji zgody na dostęp do wybranych zasobów (np. kontaktów albo aparatu).

I wiecie co? Zapowiada się, że Android 12 będzie równie nudny – z całej listy nowych cech zainteresowała mnie tylko funkcja informowania o użyciu kamery/mikrofonu. Czyżby osiągnięta została granica innowacji w smartfonach które znamy? Kilka lat rozwoju i raptem kilka funkcji dla power usera?

W przeciwieństwie do OnePlusa, którego OxygenOS był niemalże „czystym” Androidem wzbogaconym o kilka opcji konfiguracyjnych, Samsung obdarza użytkowników swoją własną graficzną nakładką One UI 3.1. Od razu powiem, że nie mogłem znieść wyglądu fabrycznej aplikacji startowej (lista aplikacji przewijana w poziomie, grrr) i praktycznie od razu przemigrowałem do Nova Launcher, nie oglądając się wstecz ani razu. Liczba aplikacji dołączonych do nowego telefonu jest spora, na szczęście niemal wszystkie nadmiarowe apki Samsunga lub partnerów dają się odinstalować lub wyłączyć, bloatware nie stanowi znaczącego problemu.

One UI modyfikuje wygląd i działanie niektórych elementów systemowych, np. standardowych okienek dialogowych czy rolety systemowej. W tym ostatnim przypadku przez chwilę drażniło mnie, że przy rozwijaniu rolety zawartość okna zostaje rozmyta a roleta zawsze zajmuje cały ekran, ale dość szybko do tego przywykłem. Nie używam za to Bixby, Bixby Routines, wysuwanych paneli bocznych, funkcji Samsung DeX, trybu obsługi jedną ręką, podwójnych komunikatorów i masy innych dodatków autorstwa Samsunga. Wielu użytkowników uzna je za przydatne i potrzebne. Dla mnie kluczowe było to, że mogłem ustawić sobie klawisze ekranowe z przyciskiem WSTECZ po prawej stronie – takie ustawienie miałem w OnePlusie, więc nie musiałem zmieniać wieloletnich przyzwyczajeń.

Oprogramowanie Samsunga zawiera drugi sklep z aplikacjami, Galaxy Store. Nie ma niestety opcji wyłączenia go i wydaje się, że właśnie tą drogą aktualizowane są działające z podwyższonymi uprawnieniami komponenty dołączone do systemu operacyjnego przez producenta. Trudno o pełne zaufanie do tego rozwiązania, gdy w komentarzach do aplikacji w Galaxy Store można znaleźć… klikalne reklamy stron porno.

Ekran

Wyświetlacz Samsunga ma jedną fundamentalną zaletę, absolutnie kluczową, której nieobecność wyeliminowała z rozważań kilka ciekawych urządzeń. Mianowicie – JEST PŁASKI. Zaokrąglone brzegi w mojej opinii mają same wady – większa jest szansa na rozbicie ekranu, na przypadkowe dotknięcia przy podawaniu aparatu, łatwiej o przekłamania kolorów i odbijanie świateł otoczenia. S20 FE ma cudownie płaski ekran, uzupełniony wąską ramką.

Druga zaleta Samsungowego ekranu – odświeżanie 120 Hz. Nie jest to taka zmiana jakości życia, jak dawniejszy przeskok z 30 na 60, ale scrollowanie ekranu podczas czytania jest naprawdę super przyjemne. Mam wrażenie przesuwania palcem kartki. Między 60 a 90 Hz na innym telefonie nie widziałem prawie żadnej różnicy, tu podbicie do 120 Hz zauważalnie zwiększa komfort i niesie radość.

Wyśmienicie działa też automatyczna regulacja jasności ekranu. Nie wiem, czy stoją za tym jakieś algorytmy uczone moimi ręcznymi korektami, ale prawie zawsze ekran jest podświetlony tak, jak potrzebuję. W OnePlusie adaptywne sterowanie jasnością bujało suwakiem bez większego ładu, więc przez większość czasu wyłączałem tę funkcję.

Czytnik linii papilarnych

Kolejna fajna sprawa – czytnik linii papilarnych umieszczony w ekranie. Przyłożenie palca w miejscu, gdzie pod matrycą OLED znajduje się sensor optyczny, skutkuje podświetleniem opuszka jasną plamą i zeskanowaniem odcisku. Minął kwartał używania Samsunga a mnie cały czas bawi odblokowanie ekranu tą metodą. Żyjemy w przyszłości, serio.

Minusy? Sensor – choć jest bardzo szybki – czasem zawodzi, dzieje się tak raz na kilkadziesiąt odczytów (nie chodzi o brud czy temperaturę, drugie przyłożenie praktycznie zawsze pomaga). Czytnik OnePlusa, umieszczony w pojemnościowym przycisku HOME, był tu całkowicie bezbłędny. Po drugie – z nieznanych przyczyn Samsung pozwala na rejestrację jedynie trzech odcisków palców.

Niezależnie od powyższego jestem wielkim fanem czytnika w ekranie. Umieszczanie go z boku (w przycisku Power) albo z tyłu urządzenia nigdy mi nie pasowało.

Nie ma diody, jest coś lepszego!

Gdy próbowałem przesiadki na iPhone’a, jedną z największych uciążliwości był brak wizualnej informacji o nowych powiadomieniach. Czasem po prostu czeka się na jakąś wiadomość i wtedy po każdym oderwaniu wzroku od telefonu wypadałoby zajrzeć na ekran blokady, czy odpowiednie powiadomienie już tam przypadkiem nie czeka.

Wszystkie moje wcześniejsze telefony z Androidem rozwiązywały ten problem diodą LED. Samsung S20 FE jest wyposażony w funkcję Stale Włączonego Ekranu (Always On Display), więc ikonki lub treść notyfikacji są stale widoczne. To jednak nie wszystko, za pomocą jednej aplikacji można wynieść użyteczność tej funkcji w stratosferę.

Mam na myśli kolorowe alerty wizualne generowane przez aplikację aodNotify. U mnie alert o nowych powiadomieniach wygląda tak:

Skonfigurowałem aodNotify w taki sposób, aby alerty miały postać pulsującej kolorami ramki (to jedna z kilkunastu możliwości). Aplikacji Gmail przypisałem kolor czerwony, Whatsappowi – zielony, zaś Signalowi – żółty. Aby ograniczyć użycie baterii, zdefiniowałem okres, po upływie którego kolorowa ramka gaśnie („prawdziwa” funkcja oszczędzania energii całkiem wyłącza Always On Display). Osiągnięty efekt jest naprawdę świetny, od razu kupiłem aodNotify Pro.

Aparat

Tu nie ma co dyskutować – Samsung robi foty o jakości nieporówywalnie lepszej, niż przeszło czteroletni OnePlus. Zainteresowanych testami porównawczymi odeślę do takich serwisów, jak DXOMARK czy Digital Camera World. Tutaj zademonstruję jedynie, jak wygląda film nagrany w trybie Super Slow Motion, 960 klatek na sekundę robi robotę.

Snapdragon kontra Exynox

Samsung S20 FE dostępny jest w kilku wariantach różniących się nie tylko ilością wbudowanej pamięci, lecz także procesorem. Modele obsługujące technologię 5G wyposażono w chipset Qualcomm Snapdragon 865, pozostałe mają na pokładzie układ Exynos 990.

Mój wybór był oparty o jedno kryterium – zużycie energii. Według wszystkich testów Snapdragon jest bardziej oszczędny od Exynosa, co przekłada się na dłuższy czas działania telefonu na jednym ładowaniu. Niestety, nie miałem jeszcze okazji wypróbować samego 5G, bo w sieci nju mobile (marka działająca na infrastrukturze Orange) opcja taka w nie jest dostępna. Oferty 5G nie ma zresztą w żadnym z popularnych pre-paidów, więc odpadają także testy z tymczasowym SIM-em kupionym za kilka złotych.

Inna sprawa, że naprawdę nie potrzebuję szybszego internetu w komórce, niż oferuje mi obecnie LTE. SpeedTest odpalony w centrum Wrocławia pokazał transfer „w dół” z prędkością 168 Mbps – to znacznie więcej, niż moje domowe łącze. Nie sądzę, abym poczuł jakąkolwiek różnicę po przejściu na prawdziwe 5G. Ale jakby co, to razem z Samsungiem jesteśmy gotowi.

Pomiar wydajności procesorów napędzających Samsunga S20 i OnePlusa 3 jest bezwzględny – surowe wyniki testów pokazują nawet czterokrotną przewagę Snapdragona 865 nad 820. W codziennym życiu widać to rzadko. Sporadycznie spostrzegam, że tam, gdzie przy wyświetlaniu jakiejś skomplikowanej witryny OnePlus by przyciął, Samsung nie przycina. Wydaje się jednak, że krzywa wydajności mobilnych procesorów zaczęła się już wypłaszczać. Wkrótce nawet wydajność komórek z niższej półki powinna osiągnąć satysfakcjonujący poziom – tak, jak ma to obecnie miejsce w przypadku tanich komputerów.

Podsumowanie

Uważny czytelnik zauważył, że w powyższym opisie zabrakło miażdżącego zwycięstwa nowego urządzenia w choćby jednej tylko kategorii. Owszem – lepszy aparat, świetny ekran, fajny czytnik linii papilarnych i powiadomienia – ale bez jakiegoś fundamentalnego przełomu. Kluczowa korzyść leży bowiem gdzie indziej.

W poprzednim tekście napisałem, że jedną z największych zalet telefonów Apple jest bardzo długi czas wsparcia przez producenta – prawie wszystkie modele z ostatniej dekady otrzymywały nowe wersje systemu i aktualizacje bezpieczeństwa przez pięć lat. Dla porównania – wielu producentów słuchawek z Androidem zapewniało nowe wersje przez rok, dwa lub… wcale. Najgorzej tradycyjnie traktowane są urządzenia najtańsze, które często cały okres eksploatacji spędzają z oprogramowaniem zainstalowanym w procesie produkcji.

Wydaje się jednak, że i dla użytkowników Androida idą lepsze czasy. Miesiąc temu Samsung opublikował listę kilkudziesięciu urządzeń, które będą otrzymywały aktualizacje bezpieczeństwa przez cztery lata od premiery. Lista zaczyna się oczywiście od topowych modeli Fold, Galaxy S i Galaxy Note, ale schodzi w dół aż do Galaxy M11 (kosztującego dziś niecałe 500 zł). Miejmy nadzieję, że obietnice zostaną zrealizowane, bo wielu użytkowników ceni sobie bezpieczeństwo swych systemów i urządzeń.

Tak właśnie było u mnie – coraz bardziej uwierał mnie fakt, że OnePlus 3 odebrał swą ostatnią aktualizację w październiku 2019. Jakiś czas później zacząłem rozglądać się za nowym urządzeniem, ciśnienie rosło – aż do grudnia 2020, kiedy wreszcie znalazłem telefon spełniający wszystkie kryteria. Według zapowiedzi Samsunga, w roku 2022 mój Galaxy S20 FE zostanie zaktualizowany do Androida 13 zaś poprawki bezpieczeństwa będzie dostawał aż do końca roku 2024.

Brzmi jak dobry plan.