Informatyk Zakładowy
To jedna z tych sytuacji, gdy w głowie pojawia się nietypowe pytanie i od tej chwili nie da się spokojnie żyć, dopóki nie znajdziemy odpowiedzi. Pytanie brzmiało: jak duża musi być bitmapa, aby zmieścił się na niej czytelny tekst poematu „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza. Też jesteście ciekawi? No to drążymy, zanim dotrze do nas, że to bez sensu!
Kopciuszek nie podał Dobrej Wróżce specyfikacji karety, zaprzęgu, sukni ani pantofelków, wystarczyło Marzenie. Dobra Wróżka nie potrzebowała algorytmu opisującego kolejność transformacji flory i fauny w dwuślad z rzędem i fiakrem, miała Zaklęcie. Odległe echo takiego podejścia odnajdujemy w Regulaminie urzędowania sądów powszechnych, gdzie zamiast algorytmów działania SLPS mamy jedynie zarysy kształtu i okruchy specyfikacji. Niestety, życie to nie bajka, kobiety żyjące z uprawiania magii nie zniżają się do realizacji projektów IT – zamiast karety mamy więc furmankę z dyszlem z tyłu. Niby da się jechać, ale nie uciekniemy od pytania „gdzie był opis wymagań tego czegoś”.
Niniejszy artykuł inspirowany jest wieloletnim sporem sądowym Fundacji Moje Państwo o dostęp do kodu źródłowego i algorytmu działania Systemu Losowego Przydziału Spraw (o którym pisałem tutaj i tutaj). Zastanowimy się, czy rzeczywiście algorytm zawsze oderwany jest od kodu źródłowego oprogramowania, czy zawsze algorytm zostanie prawidłowo przełożony na kod, i wreszcie – w jaki sposób spełnić takie żądanie, gdy… spójna specyfikacja algorytmu nigdy nie powstała, zaś wyprodukowane oprogramowanie zawiera fundamentalne błędy. Mam nadzieję, że informacje zawarte w tekście przydadzą się prawnikom – wraz z cyfryzacją usług publicznych podobnych tematów będzie raczej przybywać niż ubywać.
Temat dzisiejszego artykułu zaczął kształtować się, gdy pierwszy raz poznałem (i wypróbowałem) możliwości dojrzałych narzędzi działających w modelu „programowania bez programowania”, czyli tzw. no-code. Założona teza brzmiała – serwisy te są na tyle dojrzałe i dają tyle swobody, że można przy ich użyciu przygotować interaktywne witryny nie umiejąc kodować. Potem przebyłem długą podróż, starając się ową tezę udowodnić. Poległem.
Środowiska do tworzenia projektów no-code są fajne, nawet bardzo fajne. Problem polega na tym, że obiecują więcej, niż są w stanie dostarczyć. Prosta automatyzacja – super. Innowacyjna baza danych współużywana przez kilka osób o różnych uprawnieniach – bez problemu. Prosta logika złożona z kilku decyzji i akcji? Tu pojawiają się schody.
Jest taka branża, w której zarobki są świetne, zlecenia płyną z całego świata a pracodawcy prześcigają się w pomysłach na zdobycie i zatrzymanie pracowników. Owszem, próg wejścia jest wysoki, bez sumienności i dokładności nie ma mowy o wynikach – za to opanowanie kilku rzadziej używanych technik i narzędzi sprawia, że pensja szybuje w kosmos.
Mowa oczywiście o spawaniu podwodnym.
Dlaczego nie widzimy natrętnych reklam divecampów, obiecujących gwarantowane zatrudnienie po półrocznym, intensywnym szkoleniu nurkowo-spawalniczym? Czemu nikt nie namawia do porzucenia obecnego stanowiska i rozpoczęcia suto płatnej podwodnej przygody? Pewnie dlatego, że większość ludzi boi się pływać, gdy nie sięga stopami dna, niewielu ma predyspozycje do bycia dobrym spawaczem a samo zajęcie jest dość niebezpieczne.
Za niecałe dwa tygodnie Unia Europejska zacznie stosować Unijne Certyfikaty Covid zwane także paszportami covidowymi albo unijnymi cyfrowymi zaświadczeniami Covid (EU Digital COVID Certificates). Co jest zapisane w QR-kodzie, który znajduje się w tym dokumencie? Jak możemy to sami sprawdzić? W tym artykule rozbieramy temat na czynniki pierwsze. Roześlijcie link znajomym, którzy obawiają się zaświadczeń i panikują, że zawartość jest zakodowana, nieczytelna a rząd na pewno coś ukrywa.
Dzięki certyfikatom covidowym, zgodnym z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego, od początku lipca osoby zaszczepione, przetestowane i ozdrowiałe będą mogły przemieszczać się po Unii Europejskiej bez konieczności odbywania izolacji i kwarantanny. Jest to coś zupełnie co innego, niż wycofane z użycia rodzime zaświadczenia o szczepieniach. Tym razem nie ma mowy o częściowej anonimizacji danych, certyfikat covidowy zawiera imię, nazwisko i datę urodzenia. Co jeszcze powinniśmy wiedzieć?
Założenie nowego serwisu społecznościowego nie jest rzeczą prostą – mówimy przecież o konkurowaniu z gigantami internetu, dysponującymi praktycznie nieskończoną ilością pieniędzy i rąk do pracy. Gdy określimy tworzony serwis jako „wolny od cenzury”, będzie jeszcze trudniej, bo przeżyjemy najazd trolli sprawdzających, czy cenzury faktycznie nie ma, a jeśli jest, to gdzie się zaczyna.
Dziś przyglądamy się serwisowi Albicla.com – niemal pięć miesięcy po jego trudnym starcie. Spróbujemy wyznaczyć metryki opisujące społeczność Albicli, aktywność użytkowników, dynamikę zmian; poszukamy liderów w kilku różnych kategoriach. Sprawdzimy, ile naprawdę założono kont, ile z nich pozostaje aktywnych, jakiego typu treści są najbardziej popularne, i jeszcze więcej. Zaczynajmy!
Już piętnaście lat temu programiści doceniali wygodę pracy zapewnianą przez dwa monitory. Wówczas wymagało to instalacji dodatkowej karty graficznej, dziś nawet proste układy wbudowane w płytę główną obsługują dwa lub trzy wyświetlacze. Często problemem jest jednak brak miejsca na biurku.
Z takim właśnie wyzwaniem zetknąłem się podczas realizacji gawęd nadawanych na żywo. O ile jeden duży monitor jest w domu wystarczający do zabaw i rekreacji, o tyle podczas transmisji dobrze jest mieć na osobnym ekranie podgląd obrazu prezentowanego widzom – a dodatkowego miejsca na biurku nie miałem. Drugi monitor zastąpiłem więc… postawionym na szafce laptopem, który posłużył jako dodatkowy, bezprzewodowy wyświetlacz. Dziś pokażę, jak użyć tej funkcji w systemie Windows 10.
Gdy kilka miesięcy temu zastanawiałem się, jakiego sprzętu użyć do nagrania pierwszej gawędy, przewertowałem wiele poradników opisujących budowę domowego studia wideo. Zakres porad był zaskakująco szeroki, od „oprzyj telefon o kubek i nagrywaj” aż po „wybierając tańsze elementy wyposażenia zmieścimy się w kilkunastu tysiącach”.
Poniżej opisuję moją konfigurację, która kosztowała w sumie kilkaset złotych i zdecydowanie wystarcza do youtubowania na poziomie ambitnego początkującego. Tak naprawdę chodzi przecież o treść – widzom wystarczy taka jakość transmisji, która nie będzie przeszkadzać w odbiorze. Sprzęt i oprogramowanie opisane w tym tekście posłużyły do nadawania drugiej części gawędy o kryptowalutach. Gdy kiedyś wymienię jakieś elementy wyposażenia, będziemy mogli zweryfikować osiągnięty efekt.
Zapraszam Was na drugą gawędę poświęconą kryptowalutom. Tym razem przyjrzymy się dokładnie Ethereum a ja opowiem, jakie cechy czynią to rozwiązanie tak ciekawym. Doświadczymy uczuć ambiwalentnych, bo niby mowa o projekcie ważnym i nowatorskim, ale z drugiej strony to między innymi przez wzrost wartości Ethereum nie możemy dziś kupić w normalnej cenie jakiejkolwiek karty graficznej.
Planuję opowiedzieć o:
Transmisja odbędzie się na Youtube w piątek 21.05.2021 o godzinie 20:00.
Nagranie będzie dostępne, natomiast plusem uczestnictwa w transmisji na żywo jest możliwość zadawania pytań (link do Slido pojawi się na początku gawędy). Uwaga – do zrozumienia materiału z części drugiej trzeba ogarniać treści z części pierwszej, nie będę ponownie wyjaśniał tam wprowadzonych koncepcji. Pozostałe ciekawe zagadnienia – jak ICO, NFT, Proof of Stake, anonimowość czy shitcoiny – pojawią się w części trzeciej.
Nikogo nie dziwi, że kupno mieszkania czy samochodu wiąże się ze sporządzeniem pisemnej umowy. Umowa sprzedaży zostaje jednak zawarta również wtedy, gdy sprzedającemu i kupującemu wystarcza forma ustna, np. przy kupnie pieczywa czy lodów Ekipa (jest się na czasie, a co!). Relacja prawna pojawi się i w przypadku aktywności innego rodzaju – przy wynajęciu fachowca od remontów, rozpoczęciu podróży pojazdem komunikacji publicznej albo zakładaniu konta w serwisie społecznościowym.
W dwóch ostatnich przypadkach treść umowy nie jest negocjowana między stronami, lecz wynika z regulaminu, stanowiącego wzorzec umowy. Możesz tego nie wiedzieć, ale jeśli masz konto w Facebooku i Twitterze, jesteś stroną umowy z irlandzkimi spółkami reprezentującymi tych gigantów w Unii Europejskiej. Niewiedza nie dziwi – od kilkudziesięciu lat klikamy bezrefleksyjnie wszystkie okienka dialogowe wyposażone w przycisk „Zgadzam się” lub „Akceptuję”.
Gorzej, gdy nie wiedzą tego przedstawiciele polskiej administracji – oni akurat powinni byli starannie przestudiować treść proponowanego regulaminu. Czy to zrobili? Ha! Nie mam dobrych wiadomości.